Dit verhaal werd eerder gepubliceerd in maart 2021
Op 1 mei 1984 vestigde ik mij als freelance fotojournalist. Ik sprong; het water was diep; ik zwom. Alleen. Regionale fotojournalistiek stond in de kinderschoenen. Een onzeker bestaan tegemoet. Maar mijn grote voorbeeld, Henri Cartier-Bresson had mijn hart gestolen. Zes weken later werd onze tweede zoon geboren. De hypotheekrente was dalende maar nog steeds 9 procent. Het was ploeteren; 7 dagen per week werken was eerder usance dan uitzondering. De kilometerteller van de auto’s tikten jaarlijks de 6 met 5 nullen aan. Vrije dagen waren zeer spaarzaam. Af en toe lukte het er even tussenuit te knijpen.
Zo ook het weekend van 9 en 10 april 1988. Samen met een goede vriend reden we zuidwaarts; Antwerpen was de bestemming. Het goede Vlaamse leven riep ons. In een staminee aan De Keyzerlei dronken we een Straffe Hendrik en logeerden in Hotel de Keyzer aan de overkant. Bezochten het fotomuseum, slenterden over de Waalsekaai, spotten Vlaamse dames op de Meir en dronken nog een Corsendonk Agnus Tripel.
Het afkicken na 4 jaar continue werken viel me zwaar herinner ik mij. Om niet in een zwart gat van 3 dagen te vallen had ik een kleine camera meegenomen.
En maar goed ook. Antwerpen daagt fotografen uit. Op de Waalsekaai kom ik dit tafereel tegen. Een Noord Afrikaans jongetje staat te wachten bij een bushalte. Op de negatiefstrook zie ik nu, 34 jaar later, dat ik slechts één beeld heb gemaakt. Klik. Raak.
De foto wordt opgenomen in het foto-archief van Hollandse Hoogte en verdwijnt in de map ‘Antwerpen’ in het archief van De Gelderlander.
Tot ruim 6 jaar later; de Vlaamse gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1994. Het rechts Vlaams Blok van Filip Dewinter laat andere partijen de hakken zien. Maar liefst eenderde van de Antwerpenaren stemt op het Vlaams Blok. De partij zit, zeg maar, op de uiterst rechtse baan van de Ring van Antwerpen, om maar even wat ‘couleur locale’ mee te geven. In dit geval op de uitvoegstrook. Veel verder naar rechts kan je niet, wat dan geraak je in de goot.
In 2004 heft de partij zichzelf op nadat ze is veroordeeld voor racisme. Sinds die tijd heet de partij het Vlaams Belang. Oude wijn in nieuwe zakken. Philip Dewinter speelt nog steeds een belangrijke rol in de Vlaamse politiek. Hij is vice-voorzitter van het Vlaams parlement. Dochter Veroniek haalt vader rechts in. Vlaams Belang is inmiddels geslonken naar 6 in de 55 zetels tellende gemeenteraad.
Wel mooi dat de eindredactie voor deze foto koos, terwijl er ongetwijfeld veel beeldmateriaal voorhanden was van Dewinter en zijn medestanders.
